Alje droomt hardop van een ‘school of Relevance’ die hij durft te voor-zien. Een – voor ons onderwijspioniers in deze barre tijden van spreadsheetfetishisme, controlekaarten en lopendebandcurricula – een verademing. Zijn poëtische woorden nemen je mee naar een wondere wereld, de wereld van ‘zullen we weer eens normaal gaan doen, normaal gaan leren’?
Alje ziet hoe mensen van nature bij elkaar komen rondom vragen die hen bindt. “Het is een plek waar geleefd wordt, waar gedeeld wordt, waar geleerd en gelachen wordt. Waar zin is om iets aan te pakken omdat ook de zin ervan ingezien wordt. In de zin van dingen inzien gebeurt pas op het moment dat je diepere lagen in mensen aanraakt en gaat kijken naar …
Wie ben jij eigenlijk? Waarom ben je hier? Wat is jouw diepste intentie in dit verhaal? Waarom willen mensen graag deel uitmaken van een ‘School of Relevance’? Waarom willen mensen graag bezig zijn met voor hun relevante aspecten in plaats van relevante aspecten vanuit een opleiding of een school of werkgever of wat dan ook?
Wat als we dat relevante tot ingang van school maken in plaats van school relevant te maken?”