
Voor het leven getekend:
Een Ode aan Loslaten en Wakker Kussen.
Er zijn momenten die ons vormen alsof ze met onzichtbare lijnen in onze ziel worden geëtst. Voor mij was dat het rapport dat ik kreeg toen ik 17 was. Een verzameling stempels en oordelen, net na de dood van mijn vader, mijn wereld was vergaan, God voorop. Wat ik toen niet kon zien, het kon me toch geen zak schelen, was dat die woorden niet alleen een last waren, maar ook een zaadje. Een kiem van een verhaal dat ik nog moest leren vertellen. Ze tekenden me – achteraf gezien niet als een vonnis, maar als een begin.
Het Gewicht van Woorden
Woorden zijn vreemd. Ze kunnen vleugels geven, maar ook ketens smeden. Die stempels op mijn rapport waren beslist geen vleugels. Ze maakten me klein, duwden me in een mal die niet paste. Jarenlang droeg ik dat gewicht, een onzichtbare loden last. Maar zoals steen in de handen van een beeldhouwer, werden die stempels uiteindelijk het materiaal waarmee ik mezelf heb geboetseerd. Ik ben gaan leren en leven dat identiteit niet vaststaat, dat we altijd opnieuw vorm kunnen geven aan wie we zijn. Denkbeeldhouwers.
De Strijd voor Ruimte
Die ervaring heeft me gevormd. Het heeft een vuur in me aangewakkerd – een verlangen om ruimte te creëren waar anderen mogen ademen, falen, groeien. Ruimte waarin autonomie, passie, nieuwsgierigheid, creativiteit en moed voorop staan. Want ik zie het telkens weer: hoe vaak we in het onderwijs – en daarbuiten – proberen mensen te kneden naar een ideaalbeeld. Maar echte groei komt niet uit controle. Het ontstaat wanneer we loslaten, wanneer we iemand de ruimte geven om te ontdekken wie ze werkelijk zijn.
Het Wakker Kussen van de Kunstenaar
Iedereen draagt een kunstenaar in zich. Niet noodzakelijk een schilder of een dichter, maar een schepper van verhalen, van mogelijkheden. In mijn werk wil ik die kunstenaar wakker kussen. Ik wil mensen laten zien dat falen geen eindpunt is, maar een begin. Dat de stempels die ze hebben meegekregen geen muren zijn, maar trappen – om op te klimmen, om over te kijken, om nieuwe horizonten te ontdekken.
Een Monument van Verbinding
Mijn vader stierf toen ik 17 was. Hij was er niet om mijn verhaal te zien, en ik voelde me decennia lang afgesneden van het zijne. Maar nu, als ik kijk naar wat ik creëer, zie ik hem in alles. Zijn passies, zijn onvoltooide verhalen – ik draag ze met me mee, bewust en onbewust. Mijn werk is niet alleen een spiegel naar mezelf, maar ook naar hem. Het helpt me de verbinding te voelen waar ik als jongere naar zocht. Tegelijkertijd probeer ik anderen uit te nodigen hetzelfde te doen: hun eigen verhalen en erfenissen herzien, omarmen, en betekenis geven. In die zin werd mijn werk ons werk, een brug tussen generaties.
Het Ritme van Leven en Scheppen
In mijn werk dans ik met de ritmes van het leven – de cadans van verliezen en vinden, van creëren en loslaten. Ik stem me af op die golven, zoek naar resonantie in mezelf en met anderen. Met tools als thePowertoFlower, StoryDoing, ArtiVisual Intelligence, YouMeVerse en binnenkort de StoryBus maar vooral met een open hart, probeer ik ruimte te maken voor transformatie. Het is geen recht pad, maar een kronkelweg (met doornen, distels en) vol onverwachte zichten.
Voorbij de Stempels
Wat ooit voelde als een beperking, is nu mijn grootste kracht. De stempels op mijn rapport hebben me niet vastgezet; ze hebben me destijds onbewust wakker geschud. Ze herinneren me eraan dat we allemaal verhalenvertellers zijn, scheppers van betekenis. Mijn missie is helder: ik wil anderen laten zien dat ze vrij zijn. Vrij om hun eigen verhaal te schrijven, vrij om te groeien, vrij om hun kunstenaar wakker te kussen. Want uiteindelijk zijn het niet de stempels die ons bepalen, maar hoe we ervoor kiezen ze te herschrijven.
“𝘈𝘳𝘵 𝘪𝘴 𝘵𝘩𝘦 𝘭𝘪𝘦 𝘵𝘩𝘢𝘵 𝘦𝘯𝘢𝘣𝘭𝘦𝘴 𝘶𝘴 𝘵𝘰 𝘳𝘦𝘢𝘭𝘪𝘻𝘦 𝘵𝘩𝘦 𝘵𝘳𝘶𝘵𝘩.” – 𝘗𝘢𝘣𝘭𝘰 𝘗𝘪𝘤𝘢𝘴𝘴𝘰
Welke stempel zou jij op de StoryBus willen zetten?
