Heel lang heb ik rondgelopen met een video die ik prive heb gehouden. Die video was (is) erg persoonlijk. Ik stel me er heel kwetsbaar op, het gaat over een van de donkerste momenten in mijn leven, over de slapeloze nachten, over de strijd. Ik was er – als held in mijn eigen verhaal – nog niet klaar mee, er liep nog een procesje… het was nog niet rond. Als kunstenaar/maker was ik nog niet tevreden over het eindresultaat. En als docent voelde ik dat ik er nog een goed verhaal bij moest kunnen vertellen.. mijn eigen verhaal. Maar wat als iemand anders dat verhaal veel beter kan vertellen? Een verhaal over jezelf laten zien, jezelf laten zijn.
Xandra van Hooff van ‘Gave Mensen’ schreef dat verhaal.
“Je wil niet verlegen met het leven flirten, om schalks tussen je wimpers door te lonken naar al je dromen; stilzitten, schattig kijken, een smetteloze witte jurk dragen, op veilig spelen, met gekruiste vingers, zwoel je onderlip naar binnen zuigend, hopend op het beste.
Je wil in actie schieten, je passie najagen met een hart vol vuur, met je neus in de wind en dansen met je angsten. Je wil in alles beleven, met je voeten in de modder, je tong uitsteken, een neongekleurd leven creëren en een frisse duik nemen in een zee vol tranen.
Freewheelen met je passie, je ‘te’ tegemoet. Verlangen naar alles dat in het verlengde ligt van jouw volgende stap. Duiken in de diepste spelonken van je ziel. Het leven ten volste leven, het opeten, verteren, er fantastische dingen mee doen.
Al vlammend leven, intens krachtig zonder schroom, flirten met je flow, baden in het bloed van je blunders, je tederheid koesterend terwijl je wilde verlangen het wint van je dromen.
Je wil de held zijn in je eigen leven, je podium pakken en ontsnappen aan de middelmatigheid. De rauwe waarheid spreken en stoppen jezelf te verontschuldigen voor wie je bent.
Leven vol verwondering, met ongekamd haar, een spoor van tranen op je wangen, vieze vingernagels en een glimlach zo groot dat je mondhoeken je oren ervan raken.
Je wil geen suikerspin-perfect, lieflijk zoet, charmant sprookjesachtige fantasieleven. Je wil écht leven.
Een smerig zoetsappig leven, druipend van liefde, verbinding en waarheid, gevuld met kleine succesjes, teleurstellingen en oncharmante lessen.
Je bent niet lieflijk, vrolijk en beminnend.
Je bent heftig.
Je bent veel.
Je bent liefde.
Je bent waarheid.
Je bent mislukking.
Je bent succes.
En je koestert het allemaal, elk stukje in je.
Het leven stroomt door je aderen, je intensiteit is enkel een geconcentreerde uiting van pure passie; je voelt het vuur, de gutsende regen, een zomerbriesje op je huid, de geur van pas gemaaid gras, de smaak van pannenkoeken op zondag, de verbondenheid die je voelt bij een kampvuur en de sereniteit van een oud klooster.
Je houdt van elk detail.
Je ondergaat je rimpels van verdriet, de bitterzoete verwarring, de afwijzing, de sereenheid, de angst. Het dwarrelt rond in je hart, je ademt inspiratie, maakt nieuwe herinneringen, creëert jezelf in het machtige meesterwerk dat je altijd al geweest bent.
Je bent geen muurbloempje met een altijd beleefde glimlach op je gezicht, jezelf klein en veilig houdend. Je bent bedoeld om voluit te leven, jouw dromen stoutmoedig waar te maken. Om je missie vorm te geven, voluit te spreken en om de wereld een mooiere plek te maken.
Je bent bedoeld om te schitteren, te vlammen, maar ook om afgebroken te worden, het stof van je kleding te schudden en door te gaan. Keer op keer opnieuw.
Je wil niet flirten met het leven, je wil het claimen.
Totdat je je herinnert wie je werkelijk bent.
Je jezelf laat zien en iets moois neerzet in de wereld.
En niemand jou meer kan ontkennen.”